Het vervolg
Op 16 mei j.l. schreef ik het blog “Op katten en huizen passen“.
Daarin schrijf ik o.a. dat ik naarstig op zoek ben naar andere woonruimte omdat ik, op mijn bijna 57e toch echt te oud begin te worden voor het wonen in een studentenhuis. Niets ten nadelen van mijn huisgenoten. Ze zijn stuk voor stuk hele aardige mensen en ik kan het met iedereen eigenlijk best goed vinden, maar ik heb wel echt behoefte aan meer “eigen” ruimte en meer rust.
De onrust, daar waar ik woon, wordt vaak niet eens door mijn eigen huisgenoten veroorzaakt, maar bijvoorbeeld door de soortgelijke bewoners van andere studentenhuizen die, midden in de nacht, doorgaans in kennelijke staat, op weg zijn naar huis. Regelmatig ligt er iemand in onze voortuin, al dan niet kotsend, in de vaste overtuiging dat hij of zij al thuis is. Verder woon ik aan de voorkant van het huis en naast de voordeur die, om mij niet helemaal duidelijke redenen, ’s nachts alleen dichtgegooid kan worden. Van dat geluid word ik steeds wakker, als ik al kan slapen. En fin, het punt is, zonder nog verder uit te wijden, helemaal duidelijk lijkt me.
Maar ik heb goed nieuws: Ik ga verhuizen!
Met hulp van diverse instanties, waaronder Woonwaarts en het buurtteam volwassenen uit Bottendaal, heb ik urgentie gekregen bij Entree en wonder boven wonder kreeg ik zo goed als direct een huis toegewezen. Een z.g. loopbaanbestendige woning in het mooie Beek-Ubbergen. Vlak bij het huis Wylerberg waar ik ooit mocht meewerken aan een Gezamtkunstwerk; Huis Wylerberg, Ein Grenzfall, De mevrouw die er woonde is inmiddels al naar een verzorgingshuis. Ik kreeg van één van haar dochters op de Franse nationale feestdag ter ere van de bestorming van de Bastille, een rondleiding. Spijtig genoeg lukt het de nabestaanden van de vorige bewoonster niet om de woning eerder dan 31 augustus op te leveren, ze hebben immers tot die datum huur betaald,
Voor mij uiterst ongunstig want ik ben de hele maand september op tournee in Spanje. Nu staat mijn nieuwe en mijn oude woonplek dus vanaf 26 aug leeg en moet ik op beide plekken én de opslag dubbele huur betalen. Maar goed dat is “maar”geld.
Als je het niet hebt blijft dat toch een probleem.
Om weer even on topic te komen, zoals dat tegenwoordig heet. Ook op dit moment ben ik op een huis en een bijbehorende, zorgbehoevende kat aan het passen. Na De Graafseweg en Delft ben ik nu neergestreken in het pittoreske vestingstadje Grave waar Nio woont. Nio is de bejaarde en inmiddels ook tandeloze en blinde kat van de dochter van een goede kennis van me uit de benedenstad. Dochterlief is met haar gezin op vakantie naar Portugal en ik heb de zorg voor de kat op me genomen met als tegenprestatie het mogen water geven van de planten en het mogen gebruiken van het huis. Er is een keyboard en een gitaar aanwezig, Het huis heeft een fijn stadstuintje en een fijne keuken en slaapkamer dus ik kan me hier prima vermaken. Verder heb ik natuurlijk de laptop mee waarop ik nu o.a. dit blog zit te schrijven.
Ik heb ontzettend veel zin in het in Beek gaan wonen, in mijn hoofd ben ik de muren al aan het (laten) stucken, de kamers al aan het inrichten en al begonnen met een project waarin ik eindelijk weer ga schilderen. Nee niet de muren maar schilderijen. Het idee van het daadwerkelijk hebben van een nieuwe woon-plek, moet nog steeds een beetje landen. Dit komt natuurlijk ook omdat ik hier ondertussen ook bezig ben met de voorbereiding voor mijn maand Spanje, de optredens aan het einde van deze maand en die voor als ik weer terug in Nederland ben. Ook probeer ik, tussen mijn zorgtaken voor de kat door, nog een beetje van de omgeving te genieten en fiets ik veel in de prachtige omgeving van Grave, langs de Kraaienbergse plassen en in de uiterwaarden richting Ravenstein.
Maar goed. Het is inmiddels al weer woensdag en de laatste week hier is dus ingegaan op maandag ga ik hier het pand al weer verlaten. Ik vrees dat ik deze kat meer ga missen dan die ander vrijbuiters. Niet zo gek ook want met dit beest heb je door het moeten voeren en medicatie moeten geven wel heel veel meer contact. Ik zit ook regelmatig uren met het beest op schoot. En al mijn kleding zit voortdurend onder de kattenharen. Maar goed dat ik niet allergisch ben. Nio kan ook echt een dwingeland zijn en deze meneer heeft ook nog eens een merkwaardig eigen karakter. Een vol bakje voer is geen garantie voor succes. Vandaag geen zin in een bepaald soort brokjes, Dan wacht meneer gewoon tot er iets anders wordt aangeboden. Ik geloof niet dat ik zelf zo’n huisdier zou kunnen hebben , maar voor twee weken is het goed te doen. En het is net als met kinderen; Hoe onuitstaanbaar ze zich ook gedragen, je gaat er toch van houden. Zei ik dat hardop?
In de veronderstelling dat degene die nu nog aan het lezen is zich waarschijnlijk enorm moet hebben verveeld, omdat ik eindelijk toch nog van een soort van verlate nachtrust ga genieten en, last but not least, omdat mijn inspiratie op lijkt te zijn, ga ik u groeten en vervolg ik later weer dit blog. Fijne dag.
vermakelaar in ontroerend goed 