Oorzaak en gevolg
Ik walg van het vernielende tuig. En ik distantieer me te allen tijde van mensen die stenen en vuurwerk gooien naar politieagenten en hulpverleners. Een absolute grens werd voor mij ook bereikt bij het belagen van een ziekenhuis. Maar ik walg misschien nog wel meer van de witte boord criminelen waarvan de arrogante, naïeve politici van dit land een soort marionetten zijn. Als politici in praatprogramma’s het gore lef hebben om deze, door hun eigen wanbeleid veroorzaakte excessen, aan te grijpen voor verkiezingsretoriek en op geen enkel moment hun eigen aandeel in deze uit de hand gelopen situatie onder ogen willen zien, bewijzen ze andermaal geen knip voor de neus waard te zijn.
Ik weet hoe het voelt persona non grata te zijn in dit land. Wel plichten geen rechten. Onrechtvaardig behandeld worden en de daaruit voortvloeiende machteloosheid. Ik herken de wanhoop van de groeiende groep mensen die totaal geen vertrouwen meer hebben in onze overheid.
Als je in dit land benadeeld wordt door het falen van een officiële instantie, of door criminelen die goed gebruik weten te maken van ons, op vele vlakken, falende rechtssysteem, heb je in dit land een onoplosbaar probleem.
De onneembare vesting van de bureacratie
Je kan aankloppen bij allerlei verzuilde loketten en je vind niemand die je kan of wil helpen. Het komt de echte criminelen en hun handlangers in het politiek systeem maar al te goed uit dat er nu heel veel domme kinderen en malloten, die alleen maar uit zijn op wanorde, lopen te rellen. Dat is koren op de molen van de politici die daardoor een groep hebben om tegen te ageren en tegelijkertijd een reden om niet te reageren op de vreedzaam protesterende meerderheid die bewust wordt overschaduwd door de relschoppers. Er werd en word een verband gelegd met 40 jaar geleden; Geen woning geen kroning. En daar hebben ze een punt. Huiseigenaren die om de markt op te drijven panden lieten leeg staan terwijl er woningnood heerste onder de armere bevolking. Ook hier werd het kapitaal beschermd. Ook daar infitreerde handlangers van de overheid in opdracht en aangestuurd door speciale politie-eenheden in de krakersgroepen zodat informatie van binnenuit naar buiten kwam. Later is deze methode heel even aan het licht gekomen en in vele doofpotten beland.
Als ik terugdenk aan de praktijken van Dokters van Leeuwen zou het mij niets verbazen als de relschoppers hier en daar worden aangespoord door de heersende macht zodat de echte demonstranten, de spreekbuis van de groeiende groep mensen die het vertrouwen in de overheid kwijt zijn, bewust worden overstemt.
Het vertrouwen is weg
Drie miljoen stemmers van het Nederlanders electoraat stemt niet meer omdat ze van mening zijn dat het toch geen zin heeft. Anderen stemmen op idealisten die zoveel te klein zijn dat ze nooit groot genoeg worden om daadwerkelijk een vuist te maken tegen de marionetten van de mafia.
Eigenlijk is Nederland al lang een bananenrepubliek. De vrouwen-, drugs- en wapenhandel hebben hier in feite de touwtjes in handen. Dat is alleen nooit aan te tonen en er is geen journalist die het waagt hier aandacht aan te besteden want dan is hij zijn leven niet meer zeker. Het geld regeert en degenen die er belang bij hebben dat dat zo blijft hebben de politici al jaren in hun zak.
Het is sneu voor de mensen van goede wil die hartstochtelijk vechten tegen de bierkaai, want het heeft geen enkele zin.
Ik ben niet bang meer om dingen op te schrijven. Ik word toch niet serieus genomen. Ik heb al wanhopig op de brug gestaan. Mijn verantwoordelijkheidsgevoel heeft het toen uiteindelijk op het laatste moment gewonnen van mijn wanhoop. Ik wil niet door mijn dochter worden herinnerd als iemand die het heeft opgegeven te proberen. Jammer genoeg is dit voor wat betreft een aantal zaken echter wel het geval.
Ik heb mijn zoektocht naar hulp al gestaakt. Na te zijn opgelicht voor meer dan drie ton liep ik zelf ook aan tegen de onneembare vesting van de bureacratie. Het sociale leed wat daar uit voort vloeide was niet te overzien. Na jaren intakegesprekken en wachtlijsten heb ik het idee ooit te worden geholpen ook opgegeven.
Een metaforisch anekdote werd mijn vrouw noodlottig. Onderstaand verhaal laat zien hoe men over lijken gaat om zogenaamde principes hoog te houden.
Ik heb een kleine tien jaar van mijn leven opgeofferd aan het zoeken naar hulp voor mijn inmiddels overleden vrouw. Zij was ernstig ziek. Helaas had zij een psychiatrische aandoening waarover de heren psychiaters het niet eens waren. Toen ze na zeven jaar zoeken eindelijk werd opgenomen door een psychiater van de goede club werd ze door een tegenhanger die het voor het zeggen had waar zij was terecht gekomen weer naar huis gestuurd. Deze aanpak werd haar uiteindelijk noodlottig en ze is in de noodopvang overleden.
Ik heb geprocedeerd tegen het tuig dat mijn geld gestolen heeft maar het rechssysteem in Nederland heeft niets met rechtvaardigheid. Het rechtssysteem is onderdeel van de BV Nederland die het vergaren van geld tot een religie heeft verheven en als iemand dat doet door op de goede manier gebruik te maken van het falende systeem wordt hij beloont en kan de oorspronkelijke bezitter van het geld, de rechtmatige eigenaar, er naar fluiten.
Van dit soort dingen worden mensen boos. Niet alleen boos op die ene boef die hun geld steelt maar vooral boos op het instituut dat hun rechteloos maakt en hun spullen in beslag neemt als ze niet meer aan hun verplichtingen kunnen voldoen omdat de echte criminelen inmiddels beschikken over alles wat hen toebehoort.
Er zijn mensen die zich in deze uitzichtloze situatie van het leven beroven. Er zijn er ook die hun heil zoeken in vluchtgedrag; drank en drugs. En er zijn er waarschijnlijk ook die in eerste instantie hun stem vredig willen laten horen. Maar als je dan weer niet gehoord wordt zijn er waarschijnlijk ook die mee gaan rellen als het vuurwerk om hun huis begint te knallen en ook hun stad inmiddels in brand staat.
vermakelaar in ontroerend goed 